پست61

تکه کیکی را با آب میوه قورت داد و خشاب قرص را بیرون آورد.

پوریا با زمختی گفت:کامل بخور، بعد قرصتو بخور، پنج دقیقه تو درد تو توفیری نداره.

چقدر این مرد بکن نکن هایش زیاد شده بود.

خوب بود فقط همسایه است و این همه خودش را محق می داند، اگر خدای ناکرده فامیل بود چه می کرد؟

-تو عادت کردی به همه دستور بدی؟

پوریا یکی از ابروهایش را بالا فرستاد و گفت:منظور؟

قرص را از خشاب درآورد و گفت:به نظر می رسه یه ایل نوکر و کلفت داشتی و دم به دقیقه در حال دستور دادن بودی که حالا می خوای رو منم اعمالش کنی...

نوک زبانش آمد بگوید: "تو فقط یه بچه شهرستانی هستی."

پوریا پوزخندی زد و ساکت شد.

هلن قرص را با آب میوه بالا فرستاد و پرسید:چندتا خواهر داری؟

-چرا می پرسی؟

-فکر کن کنجکاوم.

-فضول بیشتر بهت میاد.

پوریا وارد خیابان کتابفروشی شد.

-من اسمشو می ذارم کنجکاوی، تو که تو همه سوراخ سمبه های خونه ی ما سرک کشیدی، بد نیست ما هم یه چیزایی ازت بدونیم.

پوریا با سماجت گفت:حاج آقا می دونه.

-دونستن اون به من ربطی نداره.

پوریا با پررویی گفت:از دخترای لجباز خوشم نمیاد.

هلن کلافه گفت:به درک!

پوریا یک لحظه برگشت و نگاهش کرد.

نگاهش آنقدر ترس القا می کرد که هلن بترسد.

خب که چه؟

با این چشم ها می خواست چه چیزی را ثابت کند؟

پوریا جلوی کتابفروشی روی ترمز زد.

کلید را از داشبورد برداشت و گفت:همراهت بیام؟

-نه متشکرم.

وقتی تشکر کرد صدایش از زور حرص و خشم بم شده بود.

پوریا اهمیتی نداد.

به محض پیاده شدن هلن، پا روی گاز گذاشت و رفت.

هلن عصبی پا روی زمین کوبید و گفت:خدا لعنتت کنه.

کلید انداخت و وارد کتابفروشی شد.

از دیدن چیزی که مقابلش بود شوکه شد.

قفسه ها با دکوراسیون جدید، گلدان های صورتی و آبی با گل های جدید، شیشه های رنگی که یاد خانه های قجری را زنده می کرد.

تازه گوشه ی چپ دیوار، چندتا تابلئی کوچک نقاشی هم زده بود.

کاغذ دیواری با نقش قلب های صورتی ریزه میزه...

دستش را جلوی دهانش برد تا جیغ نزد...

اصلا سکته نکند از خوشی...

این همه سلیقه و قشنگی...

دستش را به دیوار گرفت.

همه چیز تم دخترانه داشت و رویایی...

یک مرد این همه خوش سلیقه می شد؟

آن هم پوریای قلدری که دبدبه و کبکبه ی ناموس پرستی داشت و بازوی کلفتش را به رخ می کشید؟

عمرا این همه سلیقه کار او باشد؟

یکباره انگار چیزی بخاطرش آمد.

این تغیر و تحولات کلی هزینه برایش داشته.

او که غیر از یک حقوق ناچیز از آن مردیکه قاتل چیزی نداشت که خرج کتابفروشی کند.

باید زنگ می زد و با او حساب و کتاب می کرد.

فورا گوشیش را از کیفش بیرون آورد.

شماره اش را تند و فرز گرفت.

-بله!

-هزینه ی این همه تغییر...

-دختر، تو بلد نیستی تشکر کنی؟

هلن از خجالت سرخ شد.

خوشش می آمد دم به دقیقه حجمی از رزهای سرخ را روی گونه اش بچسباند؟

-ممنونم، تو فکر هزینه....

پوریا حرفش را قطع کرد و به سردی گفت:فاکتور کردم برات، روی میزه، قسطی شده، هر ماه به مقداری که توی کارت قسطا هست، بریز به حساب.

زبانش بند آمد.

-شنفتی چی گفتم؟

چرا از این مرد خوشش می آمد؟

محض رضای خدا هیچ چیزی غیر از زور بازویش نداشت که دلخوشش کند.

-ممنونم.

-کاری نداری؟

برچسب مودب بودن رویش مارک شده بود وگرنه سر فحش را به او می کشید.

-نخیر جناب.

خودش قبل از اینکه پوریا تماس را قطع کند، دکمه قطع را زد.

-بیشعور، فکر کرده کیه واسه من کلاس می ذاره، حالا انگار چیکار کرده که منتم می ذاره، تو سرت بخوره کاری که کردی...

دوباره نگاهش به تلالو رنگ های روشن شیشه ی پنجره افتاد که روی زمین افتاده بود.

مگر می شد از این همه قشنگی گذشت؟

پدرسوخته شاهکار کرده بود.

لبش برای لبخندی کج شد که گوشیش زنگ خورد.

به شماره ی ناشناس خیره شد.

ناشناس نداشت که!

دکمه در تماس را زد و گفت:بله!

-هلن...

حیرت زده لب زد:آینه؟!